#4:

Joan Osborne – What if God was One of Us

Zuzia przywiozła ze sobą kota, którego zauważyłeś dopiero, gdy się od niej oderwałeś. Był rudy, ale na jego ogonie i uszach widniały białe plamy, poza tym był całkowicie zwyczajny, zupełnie nierasowy, dachowiec, znając życie zabrała go ze schroniska albo jeszcze lepiej, prosto z ulicy. Teraz kot patrzył na ciebie uważnie z intensywnością wystarczającą, byś poczuł się nieswojo.

- Cześć – przywitałeś się z nim, bo miałeś wrażenie, że na to właśnie czeka.

- To Ma – przedstawiła go uprzejmie dziewczyna – Ma – zwróciła się do kota – to Łukasz. Łukasz – zerknęła na ciebie – to jest Ma.

- Ma… - zamyśliłeś się na chwilę, szukając neutralnego określenia – To specyficzne imię.

- Podoba mi się – Zuza chyba nie wyczuła nuty ironii w twoim głosie, no trudno – Brzmi tak zagranicznie… Egzotycznie – sprostowała – Egipsko.

Zmarszczyłeś brwi, bo dla ciebie Ma nie brzmiało w ogóle egipsko, raczej absurdalnie.

- Ma – powtórzyła z uniesieniem – Prawie jak Ra, ten bóg słońca. Pasuje do niego – uśmiechnęła się do kota, schyliła i podrapała go za uchem, na co ten zareagował niezwykle obojętnie – Jest taki promienny i słoneczny. Radosny.

Przemilczałeś grzecznie tę uwagę, bo nie miałeś pojęcia, jak kot może być „słoneczny”.

- Co cię sprowadza do Rosji? – zwróciłeś się do swojej przyjaciółki, ale przypomniałeś sobie nagle o zakupach, które potoczyły się już zapewne kilka pięter w dół – O nie – westchnąłeś – Zaraz wracam - zapewniłeś Zuzię i rzuciłeś się pędem na klatkę schodową.

Piętnaście minut później wypakowywałeś już torby na kuchenne blaty i grzecznie chowałeś wszystko tam, gdzie powinno się znaleźć. Oczywiście nie zrobiłbyś tego, gdyby twój gość nie siedział sobie przy kuchennym stole i nie patrzył ci na ręce. Obserwowałeś ją kątem oka. Założyła nogę na nogę i upiła łyk owocowej herbaty. Bez cukru, bo zapomniałeś kupić. Dyskretnie rozglądała się po mieszkaniu. 

- Ładnie się tutaj urządziłeś.

Miałeś szczere wątpliwości czy słowo „urządziłeś” pasuje – ty tylko wniosłeś tutaj swoje rzeczy i wepchnąłeś je do szafy, a kilka książek i parę zdjęć w ramkach ustawiłeś na półkach. Reszta była tu wcześniej i jest do teraz. Nie bawiłeś się w dekoratora wnętrz, nie zdejmowałeś niczego, nawet jeśli coś ci się nie podobało. Niby było to twoje mieszkanie, ale wracając tutaj, czułeś się trochę tak, jakbyś wracał do pokoju hotelowego.

- Dziękuję – odpowiedziałeś grzecznie, zachowując swoje wątpliwości dla siebie.

Zamknąłeś ostatnią kuchenną szafkę i zająłeś miejsce za stołem, vis a vis niej. Ma i jego ruda postać zajęci byli niesamowicie jedną z twoich skarpetek, którą znaleźli na dywanie w salonie. Zawstydziłeś się nagle, że panuje tutaj taki nieporządek. Miałeś wytłumaczenie – nie spodziewałeś się gości, rzadko ktoś cię odwiedzał. Częściej to ty opuszczałeś to miejsce.

- Duże to mieszkanie. Zajmujesz je sam? – może w jej głosie brzmiała jakaś podejrzliwa nuta, a może po prostu ci się wydawało.

- Sam – wzruszyłeś ramionami – Klub na mnie nie oszczędza.

Zwróciła niebieskie oczy w twoją stronę i uśmiechnęła się, gdy pytała:

- Jak ci idzie z siatkówką?

Rozpromieniłeś się nieznacznie.

- Kocham to, jak zwykle.

Przewróciła oczami.

- Nic się nie zmieniłeś – stwierdziła i nagle spoważniała.

- To źle? – zapytałeś, dziwnie poruszony.

- Nie, nie – pokręciła głową i odwróciła wzrok, spoglądając na swojego pupila, który właśnie z zawzięciem wbijał w coś pazury – Tylko muszę ci coś powiedzieć.

Zmartwiłeś się, zmarszczyłeś brwi i jakoś tak odruchowo przesunąłeś dłonią po stole. Złapałeś jej rękę i ścisnąłeś lekko, dając do zrozumienia, że jesteś tutaj i troszczysz się o nią.

Nie podniosła na ciebie wzroku.

- Łukasz… - zaczęła niepewnie – czy mogłabym się tutaj na trochę zatrzymać?

Bardzo chciałeś jej pomóc, więc nie zapytałeś o co chodzi.

- Jasne – zgodziłeś się, posyłając jej półuśmiech.

Jeśli będzie chciała, sama ci powie.

***

Wiecie, dlaczego dodaję dzisiaj ten fragmencik?

BO BYŁAM WCZORAJ NA PIERWSZYM MECZU W MOIM ŻYCIU <3

i trwam w euforii.

MAM AUTOGRAF GRZESIA PILARZA

PS. Zakładka INFORMUJĘ, żyje.