#1:

Depeche Mode – Enjoy the silence

Obudziły cię słoneczne promienie, leniwie skradające się po twojej skórze. Uchyliłeś delikatnie oczy, ale oślepił cię blask. Nie byłeś zły. Doceniałeś to, że wspaniałe słońce zechciało się chociaż dzisiaj pokazać. W Rosji było rzadkim gościem. Zresztą, w twoim rodzinnym kraju też.

Nie wstałeś od razu, obróciłeś się zwinnie na plecy i zapatrzyłeś w sufit. Zastanawiałeś się, co mógłbyś dzisiaj robić – w wolny dzień. Było tyle możliwości. Mogłeś spędzić go na całkowitym nic-nierobieniu, nawet nie wstając z łózka, mogłeś przeleżeć go na kanapie w salonie przed telewizorem albo z książką w dłoniach. Kupowałeś przecież tyle książek, a nigdy nie miałeś czasu, aby zacząć je czytać. Mogłeś zadzwonić do kumpli z drużyny, umówić się, wyjść na miasto. Mógłbyś zadzwonić też do tej dziewczyny, którą poznałeś niedawno i zabrać ją gdzieś na lunch albo na kolację. Jak ona się nazywała? Marietta? Być może. To nieładnie z twojej strony, że nie pamiętasz.

Zapomniałeś, jak miała na imię dziewczyną, z którą spędziłeś większą część wieczoru w jednym z lokalnych klubów, ale doskonale pamiętałeś jej śliczne, ciemne włosy, bladą, gładką skórę, kocie oczy i nieprzyzwoicie długie nogi. Była od ciebie niższa i wspaniale poruszała się na parkiecie. Miała cudowny uśmiech i dołeczki w policzkach… Jezu, tylko jak ona się nazywała?!

Marietta. Tak, zdecydowanie nazywała się Marietta. Musiała się nazywać Marietta!

Pamiętałeś, że była ubrana w czerwoną obcisłą sukienkę – och, nie mógłbyś tego zapomnieć. Ta sukienka była jak jej druga skóra, doskonale podkreślała wszystko to, co powinna – smukłe uda, szerokie biodra, wąską talię, piersi… Bardzo chciałbyś, żeby teraz tu była. Miałeś ogromną ochotę zobaczyć ją w swoim łóżku. Nagą. Mhm… Aż zrobiło ci się gorąco.

Twoje dalsze zagłębianie się w fantazje na temat jej ciała przerwało burczenie w brzuchu i nagła, niepohamowana ochota na czekoladę. Sekundę zajęło ci zrozumienie, że twoja lodówka jest całkowicie pusta i jeśli liczysz dziś na jakikolwiek posiłek, powinieneś ruszyć się jednak z ciepłego, przytulnego łóżka i skoczyć do sklepu. Wstałeś niechętnie, ociągając się długo. Perspektywa przespania tak pięknego, słonecznego dnia, była dla ciebie silną pokusą. Jeszcze silniejsza była perspektywa zatopienia się w erotycznych snach.

Ale twój żołądek znowu zaprotestował.

Ubrałeś się w to, co akurat było pod ręką – dżinsy i ciemny sweter, chyba jedyny w twojej szafie. Zadziwiające, mieszkałeś tutaj ponad pół roku, a zainwestowałeś tylko w płaszcz i rękawiczki. Żadnych cieplejszych ubrań. Tylko ten durny sweter, który przysłała ci na święta przyjaciółka z rodzinnej miejscowości. Miło, że pamiętała, jednak gust miała paskudny. Już sam kolor owego swetra krzyczał: „kup cokolwiek, ale nie mnie!”

Założyłeś buty, owinąłeś się szczelnie płaszczem, bo słońce bywa zdradliwe, zgarnąłeś klucze, telefon i portfel, wyszedłeś.

Tak, to była Marietta. Tak, tak – teraz przypomniałeś sobie dokładnie. To ona. Miała taki słodki uśmiech i… hmm… dołeczki w policzkach. Śliczne imię, Marietta.

Miałeś szczęście, że spożywczak był akurat na twoim osiedlu i zamiast długiego maratonu, w którym napędzałby cię głód, czekała cię tylko krótka przebieżka parę bloków dalej. Zrobiłeś szybko zakupy, posłałeś kilka uśmiechów w stronę rozhisteryzowanych kobiet, bo przecież byłeś piękny, zapłaciłeś i grzecznie wróciłeś do siebie, zadowolony z faktu, że już o poranku płeć piękna zdążyła zauważyć, jakim jesteś uroczym mężczyzną. Lubiłeś, gdy ktoś zwracał uwagę na to, jak wyglądasz, bo mile łechtało to twoje ego. Tak. Nie ma nic lepszego jak przekonanie o swoim uroku osobistym i pewność siebie. Wszystko to, z dodatkiem promiennego słońca i świadomością, że czeka na ciebie czekolada sprawiło, że dzień od razu stał się wspaniałym i śmiało mógł kandydować na czołowe miejsce listy najwspanialszych dni twojego życia.

Tak przynajmniej wydawało ci się, dopóki nie pojawiłeś się przed drzwiami swojego mieszkania, bo zastałeś je otwarte na oścież, ubrudzone czymś jaskrawo czerwonym i porysowane. W dodatku ten zapach. Ugh.

Cholera.

***
pisane na prochach, bo od rana boli mnie ucho, gardło i pożeram już dzisiaj 6 cholineks, a apapów zjadłam 4. dzielę się z wami tą uwagą, co by dotarła do was powaga sytuacji. dzisiaj wszystko jest przeciwko mnie 

Drodzy Ludzie, jeśli to coś powyżej wam się nie podoba - nie przepraszam was za to. To opowiadanie będzie miało właśnie taki charakter. Spokojny i łatwy. Prosty, ale ważny w swej prostocie. Nauczcie się czytać między wierszami i wyciągać wnioski. Hmm, chyba poszłam za bardzo psychologicznie. 

Przedstawiam wam Łukasza - nieco zagubionego w swoim życiu i nierozgarniętego.

Natomiast Łukasz przedstawia wam Mariettę - na razie tylko jej opakowanie, ale spokojnie. Otworzymy je niedługo. Nie bójcie się. 

Zanim jednak Marietta wkroczy do akcji, coś jeszcze w jego życiu musi się wydarzyć. Coś zupełnie niespodziewanego. 

szczęście, że to w ogóle dodałam, bo Marianna odmawiała dzisiaj współpracy 

Marzenia / Andrzej / Reprezentacja / Lupin / Hummels